Wodospad głęboki

Shinra

A ona? Nic. Bo niby czemu miałoby być inaczej? Machała powolnie ogonem i zamknęła oczy. W sumie, sprawiała wrażenie medytującej. Cienka warstwa powietrza pozwalała na unoszenie się kotki. Ta ignorowała wszystko, choć za chwilę chciała utrudnić swoje zadanie.

Po chwili, z zamkniętymi oczami znów uniosła sztylety, które już nie unosiły się same z siebie i sprawiła, że zaczęły ją okrążać. Z każdą chwilą leciały szybciej. Teraz tylko dzięki temu, że odbijały światło, było je widać. Mimo to, nikt nie mógł zbliżać się do kotki na odległość dwóch, lub trzech metrów.

Znudzona, opuściła sztylety i oddała je Ev. Wstała, otrzepała się z tego, co chyba tylko ona widziała i odeszła powolnym krokiem.